Vervolging van christenen: verschil tussen versies

De vijfde vervolging van de Christenen barstte uit in het begin van de 3e eeuw, in het tiende jaar der regering van Septimius Severus, Romeins keizer van 193 -211. De aanleiding tot deze vervolging was, dat de eerrovers en lasteraars allerlei valse beschuldigingen uitstrooiden jegens de Christenen, namelijk, dat zij oproerige lieden waren, die zich jegens de keizerlijke majesteit misdroegen, doodslagers, tempelrovers, bloedschenders, die in hun samenkomsten de kaarsen uitbliezen en zich aan allerlei ontucht en ondeugd overgaven, kindermoordenaars, menseneters gelijk, dat zij een ezelskop als God vereerden, maar bovenal dat zij de goden verachtten, en dat daarom vanwege hen ongeluk en rampen de mensen was overkomen. De hevigste vervolging had plaats, nadat de gelovigen Eusebius en Tertullianus in Afrika hun geschriften hadden opgesteld. Een grote menigte Christenen werd naar Alexandrië, in Egypte, gebracht, waar zij om de naam van Christus op velerlei wijzen gedood werden. Tot de voornaamste martelaren van die tijd behoren Leonidas, de vader van kerkleraar [[Origenes]], en Irenaeüs, opziener.

In 304 werden te Bologna (Italië) om hun geloof omgebracht [[Agricola en Vitalis|Agricola en zijn dienaar Vitalis]] en in Mérida (Spanje) de 13-jarige maagd [[Eulalia van Merida|Eulalia]]. In 309 stierf als martelaar door onthoofding [[Pamphilus van Caesarea|Pamphilus]], ouderling te Caesarea.